آيا مردم وظيفه مهم امر به معروف و نهي از منكر را انجام مي‌دهند؟

رضا سلطان زاده

مدیر مسئول آینه یزد

در اسلام، امر به معروف و نهي از منكر جايگاه و اهميت ويژه‌اي دارد. با شرايطي اين وظيفه بر عهده همه‌ي مردم گذاشته شده است. مسلمانان در برابر بارگاه ملكوتي ائمه بزرگوار و معصومين مي‌ايستند و خطاب به آنها مي‌گويند: «شما در راه خدا و پيشگاه با عظمت او، جهادي شايسته كرديد . . . و جاهدتم في الله حق جهاده . . .

امر به معروف و نهي ازمنكر نيز داخل در معناي وسيع « جهاد» مي‌باشد.

در گفتار پيامبر اسلام ( ص) و بزرگان دين به اهميت اين موضوع اشاراتي فراوان شده است و در رفتار معصومان: «گريه‌هاي حضرت زهرا(س) خانه نشيني امام علي (ع) صلح امام حسن مجتبي (ع) قيام سالار شهيدان حضرت حسين بن علي (ع) دعاي امام سجاد (ع) درسها و مباحثات امام باقر (ع) و امام صادق (ع) به زندان افتادن حضرت موسي بن جعفر (ع) هجرت امام رضا (ع) از مدينه به خراسان و تبعيد حضرت جواد و امام هادي و عسكري (ع) و غيبت حضرت ولي عصر (عج) همه مشمول اين سخن هستند.» (1)

آيا اگر امر به معروف و نهي ازمنكر در بين مردم به روش صحيح و منطقي توسعه نيابد ممكن است محيط زندگي و جامعه همانند پايگاه محكم و دژ استواري در آيد كه سستي در آن راه پيدا نكند ؟

آيا اجراي امر به معروف ونهي ازمنكر به معناي واقعي آن، سبب نمي‌شود جوانان از غرق شدن در فساد و تباهي حفظ شوند؟

آيا ترك اين دو وظيفه مهم زمينه را براي هوس بازي ها، كارهاي خلاف عرف و شرع و ناهنجاريهاي فراوان آماده نمي‌كند و در نهايت دمار از روزگار عامه مردم در نمي‌آورد؟

آيا بي توجهي به اين موضوع پسنديده و مهم باعث نخواهد شد پدر و مادر احساس امنيت نكنند؟

يا وقتي فرزندانشان، روانه مدرسه و محل كار مي‌كنند نگران باشند ؟

آيا صاحب خانه در اين فكر و انديشه فرو نخواهد رفت كه چگونه از محل زندگي خود دور شود ؟

آيا مشاهده عده‌اي از موتورسواران هرزه‌گرد و بي عار يا گروهي سوار بر مركب‌هاي به عاريت گرفته و يا مفت به دست آنها رسيده كه قدم به قدم در برابر بعضي از رهگذران بر خلاف انسانيت و جوانمردي توقف مي‌كنند و با سخنان و نگاه‌هاي ناپسند و گناه آلود خود آرامش را از بقيه سلب مي‌نمايند نشان از بي توجهي به اين دو فريضه مهم نمي‌باشد ؟ آيا مطالب مندرج در خبرنامه ها، روزنامه‌ها، سايت‌ها كه خبر از وقوع جنايت‌هاي هولناك مي‌دهد يا هنگامي كه از اتفاقات ناگوار سخن به ميان مي‌آورند، كه هر انسان آگاه و دلسوز را ساعتها به تفكر وا مي‌دارد و يا حيرت و تعجب بيننده و خواننده را به دنبال دارد. آيا اين حركات ناپسند به دليل فراموش نمودن امر به معروف و نهي ازمنكر نيست؟

گرچه نگارنده در اين ستون از تلاشها و زحمات نيروهاي مخلص و وظيفه شناس ومومن و سازمانهاي مسئول كه در زمينه ايجاد آرامش و آسايش و جلوگيري از ناهنجاريها وظايفي را به عهده گرفته‌اند سپاسگزاري مي‌نمايد اما پرسش اين است در محيطي كه زندگي مي‌كنيم آيا پدر و مادر، عالم و روحاني، معلم، استاد دانشگاه، روزنامه نگار و مديران مطبوعات و رسانه‌ها و در نهايت همه مسئولان اجرايي آنطور كه بايد و شايد به دو اصل مهم امر به معروف ونهي از منكر توجه نموده اند؟

بايد همه يقين داشته باشيم مردم در جامعه همانند كشتي سواراني هستند كه در درياي پر تلاطم زندگي به سير و سفر پرداخته‌اند و اگر حتي يك مسافر در گوشه‌اي از كشتي با اعمال و رفتار ناپسند خود در حال سوراخ كردن بدنه آن مركب باشد و ديگران عنايتي به او نداشته باشند نزديك است كه همگي غرق شوند و نابود گردند. بدان اميد كه خداوند توفيق عنايت فرمايد علما، بزرگان، مسئولان، دارندگان تريبون‌هاي رسمي، دانشگاهيان و عموم اصناف و طبقات ساكن دارالعباده در مورد دو امر مهم امر به معروف و نهي ازمنكر اقداماتي به عمل آورند تا همگان آنگونه كه اسلام خواسته است در زندگي روزمره خود بيش از گذشته احساس آرامش و امنيت نمايند و جامعه‌اي در خور نام و تاريخ گذشته و بزرگان و از جمله شهيدان بزرگواري كه با فداكاريهاي بي‌شمار براي اعتلاي شهر و ديار و دين اسلام جان خود را فدا نموده‌اند داشته باشند.

پي‌نوشت:

1- «دو از ياد رفته»، حجت‌الاسلام حاج شيخ عباسعلي اسلامي، چاپ 1353، صفحه 2